ترجمه ادبیات و زبانشناسی

زبانشناسی

زبانشناسی به مطالعه علمی زبانی به خصوص گفته می شود و شامل مباحثی چون تجزیه و تحلیل فرم یا شکل زبانی، تحلیل معنای زبان، و بررسی زبان با توجه به متون به جای مانده از آن می شود. اولین فعالیت ها در زمینه مستندسازی و توصیف زبان به قرن ششم پیش از میلاد مسیح بازمی گردد؛ در آن هنگام پانینی که متخصص قواعد دستوری زبان سانسکریت بود اقدام به توصیف دقیق این قواعد کرد.

اگر زبانشناسی را به شکل سنتی آن مد نظر قرار دهیم باید عنوان کنیم که پیش از هر چیز در آن به تعاملات میان آوای زبان و معنای آن پرداخته شده است. آواشناسی یکی از حوزه های علم زبانشناسی است که در آن به آوای ایجاد شده به هنگام صحبت کردن در زبانی به خصوص (و نیز آوای عبارات و جملات نوشتاری زبانی به خصوص) پرداخته شده است پرداخته شده است و نکاتی چون چگونگی تلفظ کلمات در این مبحث جای می گیرند. در سوی دیگر مطالعه معنایی زبان وجود دارد که در آن سعی می شود از ویژگی های زبانی به خصوص برای انتقال معنا اطلاعات دقیقتری به دست آید.

قواعد دستوری (گرامر) هر زبان به مجموعه قواعدی گفته می شود که حاکم بر شیوه بیان و نوشتار زبانی به خصوص هستند. این قواعد علاوه بر معنای عبارات و جملات، آوای کلمات و واژه ها را هم در بر می گیرند. نظریه های جدید مرتبط با قواعد دستوری در حال حاضر بیشتر بر پایه نظریه های مطرح شده بوسیله نوآم چامسکی، زبانشناس، فیلسوف، محقق، مورخ، منتقد اجتماعی و فعال سیاسی آمریکایی استوارند.

علاوه بر مطالب عنوان شده، زبانشناسان با مسائل اجتماعی، فرهنگی، تاریخی و سیاسی ای که بر زبان ملتی به خصوص تأثیر گذار بوده اند هم سر و کار دارند. دو گرایش هم در علم زبانشناسی وجود دارد که زبانشناسی تکاملی، و زبانشناسی تاریخی نام دارند و در آن ها تمرکز افراد متخصص معطوف به تحولات زبانی و پیشرفتی است که در بازه زمانی مشخصی در آن زبان حاصل شده است.

از دیگر مطالعات مهم علم زبانشناسی می توان به این موارد اشاره کرد: نشانه شناسی (در این حوزه چگونگی انتقال معنا و مفهوم به صورت مستقیم و غیر مستقیم، و به وسیله نمادها و نشانه ها مورد بررسی قرار می گیرد)؛ نقد ادبی (در این حوزه متون موجود درباره ادبیات، سینما، هنر و دیگر مقالات و نوشته های چنینی مورد بررسی قرار می گیرد)؛ ترجمه (تبدیل و مستندسازی معنای نوشتاری یا گفتاری از زبانی به زبان دیگر)؛ آسیب شناسی گفتار و زبان (در آن با استفاده از روش های اصلاح کننده اقدام به شناخت و یافتن راهکاری برای ناتوانی های آوایی در زبانی به خصوص می شود).