ترجمه هنر

هنر خالق و هنر ظریف

با تعریف وسیعی از هنر، کارهای هنری تقریبا عمری به اندازه ی قدمت بشر داشته اند:از نخستین هنر ماقبل تاریخ تا هنر معاصر، اما بعضی ازنگرش ها،مفهوم هنر را به جوامع غربی مدرن محدود می کنند.نخستین و وسیع ترین مفهوم هنر، مفهومی است که با بیشترین نزدیکی به نگرش لاتین قدیمی تر باقی مانده است که به صورت غیر دقیقی به مهارت یا پیشه ترجمه می شود. کلمات انگلیسی که ازاین مفهوم مشتق شده اند  شامل artifact, artificial, artifice ، هنرهای طبی و هنرهای نظامی می شوند. اما بسیاری کاربردهای مصطلح دیگر نیز وجود دارند، همگی با نوعی وابستگی به ریشه های صرفیشان.

در فلسفه قرون وسطی، John Chrysostom  بیان داشت: نام هنر تنها باید برای مواردی بکار گرفته شود که در جهت گیری ها موثراند و لوازم و شالوه های زندگی را تولید می کنند. Thomas Aquinas هنگام مورد بحث قرار دادن پیرایش زن، در مورد این محدودیت، راجع به ارزش های اخلاقی صحبت کرد: در موردی که یک هنر به تولید کالاهایی منجر می شود که افراد، بدون معصیت نمی توانند استفاده  کنند، این موضوع پیش می آید که در ساخت چنین چیزهایی که دیگران را در یک فرصت گناه قرار می دهد، هنرمند به گناه می افتد؛ برای نمونه وقتی یک فرد یک بت یا هر چیز مربوط به بت پرستی می ساخت.اما در مورد یک هنر، محصولاتی ممکن است هم برای کاربردهای شر و هم برای کاربردهای خیر، بکارگرفته شوند، مانند شمشیرها، تیرها و مانند اینها؛ کاربرد چنین هنری غیراخلاقی نیست.صرفا چنین مواردی  باید هنر نامیده شوند. Aquinas بیان داشت  که هنر چیزی غیر از "شعور شایسته ای در مورد کارهایی که باید انجام شوند" نیست و این ستودنی است، نه برای هنرمند یا صنعتگر که کاری را انجام می دهد بلکه برای کیفیت کار. بنابراین هنر به بیانی درخور، یک عادت موثر است.

ارسطو و Aquinas آفرینش را از عادت دوراندیشی وابسته ، تفکیک می کنند.در مفاهیم دوم و البته جدیدتر کلمه ، هنر به عنوان یک مخفف سازی برای هر آفریننده یا هنرظریفی است که در اوایل قرن هفدهم پدیدار شد. هنر ظریف به مهارتی که برای بیان قدرت ابتکار آفریننده یا برای مجذوب ساختن طبع ظریف تماشاگران و یا برای جلب توجه آنها به چیزهای ظریف تر به کار رود ، اتلاق می گردد.

تاریخ هنر

تاریخ هنر وابستگی نزدیکی به پیشرفت تمدن دارد. وقتی تاریخ هنر مصر باستان منحصرا بعنوان کار نوشتاری تعریف ‌شود[43] به همراه هنر و ادبیات سومری ها جزء قدیمترین هنرها در نظر گرفته می شود. گونه های اصلی هنر مصر باستان – متون آموزشی، سرودهای مذهبی و نیایش ها، و داستانها- تقریبا همه ی آنها به نظم نوشته شده است. در حالیکه بکارگیری دستگاههای شعری بوضوح قابل تشخیص است، قواعد عروضی شعر ناشناخته است.

تاریخی در هنر بازتاب دارد. حماسه های ملی و قبیله ای، شرحی از پیداش جهان و آداب و رسوم، و افسانه هایی که گاهی اوقات پیامهای اخلاقی و معنوی دوره های مختلف را در بر دارند که بیشتر مربوط به دوران قبل از شهرنشینی هستند. افسانه هومر، که تاریخ آن نزدیک به اواسط عصر آهن است. و شعرهای رزمی هند که مربوط به کمی بعد از آن است، دلالت بیشتری بر نویسندگی عمدیِ ادبی دارد، و باقی مانده از افسانه های قدیمی ترِ شفاهی مربوط به خیلی پیش از اینکه نوشته شوند، هستند.

در بیشتر فرهنگهای پیشرفته ی شهری، دانشکده ها وسیله ای هستند برای انتقال تفکر و نوشته های فلسفی تمدن های اولیه، و در نتیجه شیوع هنر چین باستان، هند باستان، ایران و یونان باستان و رُم . بیشتر کارهای دوره های قبل، حتی در شکل روایت، اهداف ادبی و اخلاقی پنهان دارند، مثل سانسکریت پانچاتانرا یا  دگردیسی اوید. درام و طنز نیز با گسترش فرهنگ شهرنشینی مخاطب عمومی بیشتری پیدا کرد و بعد خوانندگان آثار ادبی بوجود آمد. غزل ( متضاد شعرهای حماسی ) اغلب مخصوص دربار و محافل اشرافی بود، بخصوص در شرق آسیا جایی که آوازها  توسط طبقه ی اشراف چین مثل شعر جمع آوری می شد،  که بخش قابل توجه ای از آن متعلق به شیجینگ یا کتاب آوازهاست.  بیشتر از یک دوره طولانی، قصیده های محبوب و آوازها تاثیر متقابل در یکدیگر داشتند و سرانجام شعر در آثار ادبی متوسط نفوذ کرد.

در چین باستان، ادبیات اولیه در درجه اول در فلسفه، تاریخ نگاری، علوم نظامی، کشاورزی، و شعر متمرکز بود. چین، منشاء کاغذسازیِ مدرن و چاپ سنگی ، اولین فرهنگ چاپ دنیا را تولید کرد.[47] بخش عمده ای از ادبیات چین سرچشمه از صدها مدارسی گرفته است که در سلسله ژو شرقی (769-269 پیش از میلاد مسیح) برپا شد. مهمترین آنها شامل کنفوسیوس باستان، تائویسم، موهیسم، لگالیسم (افراط در مراعات قانون)، و همچنین علوم نظامی ( هنر جنگ از سان تزو) و تاریخ چین ( ثبت شده توسط سیما ژیان از بزرگترین تاریخ نگاران) می شود. ادبیات چین باستان تاکید زیادی بر تاریخ نگاری داشت، و اغلب با جزئیات بسیار دقیق. بعنوان مثال قطعه ای از روایت تاریخ چین باستانِ ژو ژوان، که پیش از سال 389 پیش از میلاد مسیح تالیف شده است، که به ژو ژوئیمینگ تاریخ نگار نابینای قرن 5 پیش از میلاد مسیح هم نسبت داده شده است.